SADRİ ALIŞIK

Severim eski Türk filmlerini, hele bir de siyah beyaz olursa tadından yenmez. Sadri Alışık'ın yeri ayrıdır bende; kendime yakın gördüm hep. Ona benzetirdim kendimi onun gibi olmak isterdim, güldüğünde bile ağır bir havası olurdu, hep düşünceliydi bir yanı, hep olgun olandı benim için. Büyük oyuncu olduğu için de sadece bu rollerin adamı olmadı bence. Oynadığı her filmde "oynadığı karakteri kendisinden iyi oynayacak çıkmaz heralde" dedirtirdi bana. Az mı seyrettim Turist Ömer'i defalarca, zıttt erenköy diyişine bayılırdım en çok. Mail box'ı temizlerken Göker'in Ağustos ayı içerisinde bana gönderdiği, Ah Müjgan Ahh repliğine rast geldim, izi kalsın istedim:

Sevgimizin bir tanesiydin müjgan. saçları sırtına kadar sırma sırma dökülür, elleri ufacık, gözleri dört defa lacivertti. ve de her ne hikmetse o da bana gönüllüydü. öyle bir sevdim ki müjgan’ı, dünyamı şaşırdım, haddimi bilemedim, evleniriz gibi geldi bana. evimiz, yuvamız olur, ışığımız yanar, fakir soframız kurulur gibi geldi. sahil bahçesinde gazoz içerekten gizli gizli mal-ü hülya kurardık. sonrada çarşılara giderdik. eşya beğenirdik elden düşme; aynalı konsolumuz topuzlu karyolamız bile olacaktı. müjgan’ın her an her bi daim yanında olacaktım ama olmadı gitti. nereye mi ? paraya gitti abicim paraya nikah resimlerimizi de çektirdik. sonra karpuzcu raşit ağabeyinin kayınbiraderine borç ederekten nişan yüzüklerimizi de yaptırmıştık. ama müjgan takmadı bunu takamadı uçuverdi elimden. meğer gizlice altın bir kafes bulmuş kendine. müjgan’ın gelinliğini hususi diktirmişler, benim gibi kiralık tel duvak almaya kalkışmamışlar. öyle sevindim ki. mesut ve bahtiyar olsun diye dualar ettim. müjgan gibi bende birbirimize ettiğimiz sözleri ettiğimiz yeminleri unuttum. bir daha mahalleye gelmedi müjgan, gelemedi. bizim dar ve eski sokaklara otomobili sığmıyormuş dediler. senede birkaç ay zaten avrupa'daymış dediler. zaman şifalı bir ilaçtır unutursun dediler, unuttum bende. hiç aklıma gelmedi. hatırlamıyorum bile müjgan’ı. hatırlamıyorum